Özlüyorsun

Sonra özlüyorsun onu..
Sana mesaj atmasını,gece uyumadan önce başını boynunun altına yaslayıp kilometrelerce öteden sımsıkı sarılarak uyumayı..
Özlüyorsun işte..
Sonra gidiyor hep..
Defalarca gidiyor..
Hiç merak etmiyor seni,özlemiyor.
Oysa sen nefes alamıyorsun..
Boğazında bir düğüm,kelimeleri söyleyemeyecek kadar kesiliyor nefesin..
Çünkü o yok..

Yutkunsan geçecek biliyorsun işte..
Ama yutkunamıyorsun..
Boğazında bir el sımsıkı tutmuş sanki seni..
Bişeyler organlarını çekiştiriyor sanki kaburgan acıyor gibi..
Ne yaparsan yap geçmiyor..
İçiyorsun kaçıyorsun ağlıyorsun gülmeye çalışıyorsun..
Uyumaya çalışıyorsun ama geçmiyor..
O görmüyor bunları..
Sanki hiç birşey olmamış gibi yaşıyor..
Nefes alıyor ,özlemiyor..
Sanki seviyorum diyen o değilmiş gibi,yaşıyor işte..
En çok ta bu acıtıyor..
Nasıl özlemiyor,nasıl eli telefona gitmiyor..diye
Oysa,
Gittiği yerleri ,canını sıkan şeyleri,kokusunu,gülümsemesini ,nasıl uyuduğunu bilmek istiyorsun.
Onu istiyorsun ,her anını her saniyesini..
Sonra kafana tekme gibi giriyor bir düşünce..
O nasıl bensiz yapıyor?
Nasıl nefes alıyor anlamıyorsun….
Çünkü sen yapamıyorsun çok acıyor biliyorsun işte..
Git derken bile gelmesini milyonlarca kere içinden geçirerek istiyorsun..
Ne kadar seversen sev vazgeçmek zorunda oluşun canını acıtıyor..
Mesaj atmayacağı,aramayacağı halde ; ya o yazarsa? ya ararsa..diye kapatmıyorsun telefonu..
Belki gün içinde yüzlerce kez bakıyorsun ekrana..
Sonra bomboş ekranı görünce,saate bakıyormuş gibi yapıyorsun..
Oysa onu bekliyorsun işte..
Tek bir mesajını ..
Özlüyorsun ..
Hem de bişeyler organlarını çekiştirircesine özlüyorsun..
Herşey herkes geliyor.
Ama o gelmiyor..

Sanki hiç özlememiş gibi .