Sanırım Ben

Şimdi size hayattaki en boktan duyguyu anlatacağım. Birini sevmek..
Birini sevmek elbette güzel,hatta dünyanın en güzel hissi denilebilir abartısız.. Birini sevince bambaşka oluyor insan. Bambaşka bir dünyada yaşıyor sanki. Dünyanın merkezinde ikisinden başkası olmuyor.. Ve sonra onu kaybedince o kurulan koca dünyada yapayalnız kalıyor.. Dünyanın en güzel hissi en korkunç olan şeye dönüşüyor.. Yalnızlık..

Birini sevmek güzel elbette,sevdiğinden eminsen sevildiğinden eminsen daha da güzel..
Ben sevdiğimden o kadar emindim ki anlatamam bunu size..
Ve sevildiğimden de emindim.
Keşke bu hissi aynı adamlarda yaşasaydım..
Ben onu kör kütük severken,o da beni sevsin isterdim. Bir başkası benim ona olan duygularımı bana hissetsin değil de o duyguları o bana karşı hissetsin isterdim. Olmadı tabii..

İlk aşkımdı o benim.
İlk acım.
İlk göz ağrım.
İlk kalp ağrım.
İlk sızım..
Atan bir kalp varmış içimde onla öğrendim.
İlk gözyaşım.

Her şeyi ama her şeyi yazabilirim. Her şeyi anlatabilirim bu hayatta. Ama onu asla.. Onu hiçbir zaman dökemedim kağıda..
Hayal kurduğum ilk adamdı..
Elini tuttuğum ilk adam.
Öptüğüm ilk adam.
Bana öpüşmeyi öğreten adam..
Bilmiyorum diye dalga geçen adam…
Yüzümü iki elinin arasına alıp alnımdan öpen adam..
Etrafımdaki herkesten daha adamdı o.
Sevdiğim ilk adam..