Seni Seviyorum

Bu kaçıncı yanışım Allah’ım?

Bu kaçıncı cuma’sı, ruhuma okunan selânın …

Bitmiyor içimi kemiren bu sevdanın ah-u zar-ı, 
Asi olduğum günden beri gecelere, 
Oda sarmıyor beni, kundaktaki bebek gibi döşeğine . . .

Kitaplarım kaldırıldığından beri, 
Türküm boğazıma takılıp kaldığından beri, 
Şiirim çalındığından beri, 
Çok değiştim . . .

Ey Sevgilisizliğim ; 
Sözüm sana’dır,
Seni Şiir’imin bittiği yerde bekliyorum . . .
Yüreğimin yasin-i şerif makamısın , 
Çünkü sen okundukça râhmet saçılıyor çorak topraklarıma . . .

Ömrümü gözlerine sadaka diye kurban ettiğim kahve gözlü dilber..!

Seni uzak dağların yamacında, 
Hayalleri elinden alınmış,
kederi kaval sesinde beliren genç çobanın vuslat türküsünde arıyorum . . .

Seni , El/hamd/ûlillah makamındaki hâmd ile anıyorum . . .

Ben seni , 
Ben seni filizlenmeyi bekleyen gonca’nın, 
Güneş ile kavuştuğu, 
Asırlardır barış ve kardeşliğe hasret bir kürdün insanlığı gibi seviyorum . . .

Seni Rabbe şükrümün, en kuytu köşelerinde gizliyorum . . .

Bahar’ın habercisidir gelişin . . .

Ve gözlerin . . . 
âh o ömrümün kırk yılını çalan kahve gözlerin . . .
Susuyorum nice’dir, 
Kalem yazmaktan bıktı seni, 
Avaz avaz haykırırken yokluğunu aktar-ı cihan’a , 
Herkes sağırdı . . .
Konuştukça vuslat büyüyor,
Büyüdükçe ben yok oluyordum . . .

Şimdi susuyorum Aşk’a. . . 
Bilâl gibi , 
Kerbelâ gibi . . .

Ey kimsesizliğim..!
Birkaç satır önce seni ,
şiir’imin bittiği yerde bekliyorum demiştim.

Şimdi sana , 
Fersiz gözlerimin dolduğu ,
Belimin büküldüğü,
Ömrümün son selâ’sının okunduğu yerden sesleniyorum ;

Seni seviyorum …