Zaman

Ne kadar oldu sana yazmayalı..içime sorarsan çoktan da çok uzun zaman oldu..hele ki kendime anlatmayalı.
Şu kınık abi söylemeseydi böyle, belki de sızlayıp durmazdın içimde geçmez yara misali.

Yani ne diyeyim ki..
Sen aynı sen..
Ben aynı ben..
Biz aynı biz…
Şeyy yani olamamış “biz.”

Senden sonra yeni yeni türküler dolandı dilime..hep ayrılık konulu.
Bi dolu da cevabını bildiğim soru türedi beynimde,uykusuz gecelerimde her biri beni ayrı üzen.
Vazgeçmenin ardından “şunu şöyle yaptım, bunu böyle” diye anlatmak isterdim ama bilmediğin bir şey yok ki..( Ya Şafii! )

Sahi düşüyor muyum aklına..
Bir sözde..
Bir şarkıda..
Çayını sessizce yudumlarken..sigarandan çektiğin derin bir nefeste..
Ya da dizi izlerken..tv ile aram bu kadar yokken üstelik.
En olmadık anda geçiyor muyum içinden usulca..
İçinin en buruk anında el açıp niyaz ederken.
Ne bileyim işte, bir şiirin “sevdiğim” kelimesinde mesela.
“Benim sensizlik için bile sana ihtiyacım var ” deyişlerim gelmiyor mu hiç aklına.
Ya da ‘ son bir defa ‘ şarkısı çınlarken kulağında..ya da ne bileyim saate bakarken, 
Yolda giderken mesela ansızın, biz olmaya çalıştığımız ama başaramadığımız günleri düşündüğün oluyor mu?
Kendine nasıl açıklıyorsun verip tutamadığın sözleri,öyle anlarda.

“Hayrlısı yerine yanlış şeyler mi diledik”sözün geliyor sonra aklıma.
Oysa dileğim de yoktu ki benim, güzel bir yarın dışında.
Sen’li yarın dışında.
Söyler misin bana,ne zaman geçer bu her yanımı kaplayan “yarım kalmışlık” hissi.

Bir de, geçen gün bir arkadaşımla konuştuk seher vaktine kadar..
Uzun zamandır hasret kalan yanlarımıza inat.
“neler oldu hayatında ” diye sordu ” ben uzaktayken..”
Anlattım da anlattım..Meğer bir soruyu bekliyormuş içim dökülmek için.
Tam dilime geldi adın..
Sustum..anlatamadım seni.

“Tüm dünya duysun, O’nu istiyorum” diye bağıran ben,
Sustum her zamanki gibi adını.

O an şurama saplanan acıyla bir daha ikrar ettim;
Ben; hep susup içine atan..
Sen;hep vazgeçip yoluna bakan.