Çay

Uzakta bir yerde demini alan bir çayın kokusunu duyar gibiyim..
Öyle ki gözlerimi yumduğumda bir çift el uzatıyor o çayı.
Vakit eylül kadar yağmurlu, kelimeler sırılsıklam..
Satırları karaladıkça aralanıyor sanki perde biraz daha;
Ve bir ışık gözlerime doğuyor..
Sonra bir yüz, adını yazamadığım,
Başımı kaldırıp bakamadığım. .
Kalem duruyor artık..
Yazsa adını sonraki kelime uçurum biliyorum..
Hep uçurum. .
Hep…
…
Nokta nokta koyuyorum..
Birden siyaha bulanıyor o aydınlık satırlar..
Öyle ki simsiyah bir kelime yazıyorum ardından!
Ne adın kalıyor, ne yüzün, ne o taze demini aşktan alan çay..
Kelimeler bile cansız!
Bitti diyorum, bitti..
Gitti diyorum gitti..

Şimdi hangi satır yağmuruna kavuşurda yeniden can bulur kurumuş harfler de adını yazar?
Ve hangi çay sevdasız dem tutar?
…

***göz görmezde, kalp unutur mu sanıyorlar.
Hele ki nefesi bile can yakan bu acıyı. VesseLÂm